|
30 september
2006 Woest natuurschoon te paard
We zijn toch wel allemaal een beetje gespannen, Vicky
met haar rijervaring (hm hm) wellicht het minst. Er staan nog een aantal
Chinese toeristen tussen het handvol buitenlanders. De start is niet zo
goed. We krijgen drie paardjes en één ezel toegewezen die vol geladen zijn
met eten en kampeergerief. En daar moeten onze rugzakken nog bij (wij hebben
wel de trolleys van de kindjes achtergelaten in Chengdu). Ik maak van mijn
oren, maar krijg te horen dat er, gezien de Chinese vakantieweek, weinig
dieren beschikbaar zijn. Als ik wil, kan ik mijn geld terugkrijgen… De twee
Chinezen die bij onze paarden zijn, doen teken dat ze ons op de paarden en
de ezel willen helpen. Ze zijn heel behulpzaam en vriendelijk, maar spreken
zo goed als geen Engels. Het blijken later trouwens Tibetanen te zijn.
We zetten ons op de dieren en rijden even later Songpan
uit. Het gaat direct bergop en het is zoeken om evenwicht te houden op de
dieren. We zitten niet rechtstreeks op het zadel, maar wel op matten,
waarvan we vermoeden dat het onze matrassen zullen worden. De zon komt door
de wolken tevoorschijn en warmt de aarde op. De tocht brengt ons over een
eerste heuveltop naar een dorpje waar onze gids, Kazan genoemd, woont –
tenminste als we hem goed verstaan hebben. We steken met onze paarden een
rivier over en rijden dan bergop een kloof in. Het gaat steeds hoger tot we
bovenop een pas van wel 3800 meter komen. Er wapperen gebedswimpels en in de
verte zien we sneeuwtoppen hoog oprijzen.
We genieten met volle teugen van het schitterende
landschap en de herfstkleuren. Ook de zon is van de partij, waardoor we ons
nog gelukkiger voelen. Wat is het hier mooi, en zo anders dan in de grijze,
met smog overdekte Chinese miljoenensteden.
Bij de afdaling gaat het een eerste keer mis. Vicky
glijdt met een deel van de bagage van de ezel waar ze opzit, maar gelukkig
komt ze op zacht gras terecht. Even later herhaalt zich het voorval, maar nu
valt ze met haar hoofd op een steen. Waar ik voor gevreesd had, is gebeurd.
We hadden een extra ezel of paard moeten meekrijgen voor de bagage. Xenia
neemt de plaats van Vicky in op de ezel en we zetten, na het drogen van de
tranen, de tocht verder. Al snel is Vicky terug goed geluimd, en ze zegt dat
ze nog nooit van een paard is gevallen, ook nu niet, want het is een ezel.
J
We houden halt voor de lunch. Onze Tibetanen steken een
vuur aan en maken voor ons tomaten met suiker klaar en daarbij lokaal brood.
Het smaakt wel. Ze maken aanstalten om de tent te gaan opzetten, maar wij
vinden het nog veel te vroeg. Na moeilijk overleg denken we dat ze begrepen
hebben, dat we sneller willen gaan en akkoord zijn om de hele trekking in 3
ipv 4 dagen te doen.
Even later is het spijtig genoeg de beurt aan Xenia.
Wanneer we een rivier oversteken, schuift de bagage van de ezel weer opzij
en Xenia tottert in het water met een deel van de bagage. De mannen
verontschuldigen zich duizend keer, maar prettig is het niet. Gelukkig is
Xenia er snel terug bovenop en we rijden verder. Vanaf nu rij ik op de ezel.
Wanneer we bij een Tibetaans dorpje komen, houden we
halt bij één van de eerste huizen. Normaal zouden we nog verder moeten, maar
het is intussen te laat geworden. Voor zover we onze begeleider Kazan kunnen
verstaan – de andere verstaat helemaal geen Engels, zelf het woord “stop”
kent hij niet - krijgen we onderdak bij dit Tibetaans gezin. We worden
uitgenodigd in hun leefruimte/keuken en Kazan samen met de vrouw des huizes
beginnen aan het avondmaal. Het gezin heeft 4 kinderen – duidelijk nooit
gehoord van de 1-gezinpolitiek van Beijing – twee oudere dochters en twee
jonge zonen. We krijgen een lekkere, vegetarische maaltijd voorgeschoteld.
Wanneer het tijd is om te gaan slapen, vragen we ons af
waar dat gaat zijn. De tent wordt het in ieder geval niet. Kazan toont ons
de dekens die door de val in de rivier drijfnat zijn geworden. Op dezelfde
verdieping is er nog een kamer met twee bedden, en een half open hok met een
plank. We kiezen om per twee in elk van de bedden van de gesloten kamer te
kruipen. De temperatuur is inmiddels tegen het vriespunt gezakt. We krijgen
gelukkig genoeg dekens, blazen onze eigen kopkussentjes op en kruipen in
onze zijden binnenlakens voor onze eerste nacht in het huis van een
Tibetaans gezin…
vorige
volgende
|
