|
31 augustus 2006 Oversteek naar Zanzibar
We hebben via Benjamin tickets gekocht voor de Dar
Express bus naar Dar Es Salaam. Om half zes ’s morgens nemen we een taxi met
al onze bagage naar het vertrekpunt van deze bus. Het is een grote,
verzorgde bus die bijna helemaal vol zit. Het is nog donker wanneer we
Arusha verlaten. Wanneer we Moshi binnenrijden is het licht, maar laag
hangende wolken verhinderen ons spijtig genoeg om de Kilimanjaro te zien. We
zullen dus nog een keer moeten terugkomen naar Tanzania. Het is een lange
busrit langs dorpen met mooie rieten hutjes tussen de palmbomen en tropisch
begroeide heuvelruggen. Onderweg worden 2 films gespeeld in het Swahili. Het
lijkt wel de Tanziaanse versie van Thuis. Er wordt flink wat in afgeweend,
geschreeuwd en zelfs geslagen (mannen die vrouwen slagen, vrouwen die
vrouwen slagen…) De lokale passagiers van de bus – wij zijn de enige blanken
– moeten er smakelijk mee lachen.
Om 15 uur rijden we het drukke Dar Es Salaam binnen. En
ja, Sir James, een vriend van Benjamin, staat ons vriendelijk op te wachten
aan de eindhalte. Om te vermijden dat we overvallen worden door een hoop
lokalen die ons allemaal willen meenemen met hun taxi naar het beste
hotelletje van de stad, hebben we deze regeling getroffen. Gelukkig maar.
Sir James neemt ons mee in een taxi en voert ons onmiddellijk naar het loket
van de snelboot. Hij maakt van Vicky een meisje van 5 jaar zodat ze niet
moet betalen. Om dat te doen, moet de man achter het loket wel worden
omgekocht want hij gelooft het niet. Uiteindelijk betaal ik voor Vicky de
helft van de prijs voor een kind. Sir James helpt ons de bagage mee aan
boord van het schip te dragen. Dankzij zijn hulp lukken we erin de laatste
boot van de dag naar Zanzibar te nemen. Zo moeten we niet in Dar Es Salaam
overnachten. We zijn nog maar net goed en wel aan boord wanneer de trossen
van het schip worden losgegooid. Bedankt Sir James!
Het is een snelle boot. Jammer genoeg krijgt Vicky last
van zeeziekte en ze hangt slap in mijn armen boven aan dek. Jonathan is
uitgelaten en mag zelfs even op de brug naast de stoel van de kapitein.
Intussen wordt binnen de hilarische kinderfilm “Zulu” afgespeeld. Aan boord
maak ik een praatje met een Imam van Zanzibar en een lokale zakenman. Geloof
en zaken, aardige gespreksonderwerpen.
Wanneer we aanmeren in Zanzibar, moeten we nog langs de
douane – voor de statistieken, zeggen ze. Het is al donker wanneer we de
nodige papieren hebben ingevuld en stempels hebben gekregen in onze
paspoorten. Ook hier staat weer een breed lachende jongeman met een bordje
“Mr. Eddy” ons op te wachten. In Arusha belde ik met Benjamin’s telefoon
naar het Warere Town House in Stone Town. Warere Town House (www.wareretownhouse.com
) is slechts enkele minuten te voet van de aanlegsteiger. Het is een oud
Arabisch herenhuis, mooi ingericht met antiek en Arabische snuisterijen. We
krijgen er kamer 15 op de tweede verdieping, waarin twee verhoogde bedden
staan, beide met een muskietennet, een tafeltje en een aparte badkamer. Een
trap leidt ons naar het dakterras met zicht op zee en de daken van Stone
Town. Onze magen grollen, dus gaan we op zoek naar een restaurantje. Aan zee
ligt het restaurant Mercury, een ode aan Freddy Mercury die op Zanzibar in
1946 is geboren. Op muziek van Queen eten onze kinderen - je raadt het al -
een pizza. En dan is het bedtijd.
vorige
volgende
|
