28 juli
2006 Xenia’s verjaardag in Zimbabwe
We verlaten met wat hartzeer de verzorgde en rustige
Toro Lodge. Voor alle zekerheid gaan we onze benzinetank nog eens vullen bij
het Shell station. Het is er erg dringen, we zijn blijkbaar niet de enigen
met schrik voor benzinetekort.
De Toro camping waar we logeerden, ligt in Kazungula,
dicht bij het 4-landenpunt, namelijk Namibië, Botswana, Zambia en Zimbabwe.
Bij de grens aangekomen verdelen we de taken – Xenia doet het loket met de
paspoorten, ik sta bij het loket voor de invoertax voor de wagen. Beide
heren die de formaliteiten voor ons regelen, zijn erg vriendelijk. Het gaat
gelukkig veel vlotter dan ik had gevreesd. Er dient dan nog wel bij een
volgend loket net voorbij de grens een verzekering voor schade aan derden te
worden afgerekend, iets nieuws dat extra geld moet binnenbrengen in
Zimbabwe.
De weg naar Victoria Falls is heuvelachtig. De bomen
hebben mooie herfstkleuren. We zien ook hier wild. Na nog geen uurtje rijden
komen we aan in het dorpje. We kiezen voor de Victoria Restcamp, de camping
in het centrum. Buiten twee overlanders zijn we met uitzondering van een
Duitse motortoerist geen andere kampeerders. We worden aangesproken door het
personeel van de camping. Willen we onze auto niet door hen laten wassen? Of
onze kleren? We hebben nog geen geld gewisseld, dus kunnen nog niets
betalen.
Op straat waren we al aangesproken om te wisselen, maar
de man van het toeristenbureau had ons gewaarschuwd dat daar niet te doen.
Bij hem kon het ook… Bank en camping wisselen aan de officiële koers van 101
voor 1 USD, hij geeft 400, of juister, 400 000 Zimbabwe Dollar voor 1 USD!
We wisselen 30 USD en zijn zo miljonair (12 000 000) in Zimbabwe Dollar.
We vragen waar we lekker pizza kunnen eten en worden
doorverwezen naar het Kingdom Hotel. Jonathan’s ogen vallen bijna uit zijn
kassen wanneer we het hotel bereiken en er binnengaan. Zo’n luxe heeft hij
nog maar zelden gezien – er is een mini Victoria Falls promenade. Binnen is
er een casino in cirkelvorm met winkels en restaurants aan de uiteinden. Er
zijn juist geteld 6 gasten te bespeuren. Er lopen ook wat kinderen rond
waar Jonathan en Vicky dadelijk een soort kat en muis spel mee beginnen te
spelen. Het zijn kinderen van blank management die iets later tot grote
spijt van onze kinderen naar school vertrekken.
Voor Xenia’s verjaardag bestellen we overheerlijke
pizza’s. De duurste die we ooit hebben gegeten, want we betalen bijna
11.000.000, drank inbegrepen. Maar voor Xenia’s verjaardag mag het ietsje
meer zijn, hé.
Iets verder op ligt het Victoria Falls Hotel. Vandaar
zou je de Falls kunnen zien. Xenia en ik hebben een beeld voor ogen van de
film “L’itineraire d’un enfant gâté” met Belmondo, waar hij aan een tafeltje
zit met zicht op de Falls. Op weg erheen proberen mannen ons zeepstenen
beeldjes van olifanten en nijpaarden te verkopen. 1 USD, please… Het
Victoria Falls Hotel is gebouwd in U-vorm en is een restante van de oude
grandeur. We krijgen een tafeltje in de buitentuin aangeboden, maar zeggen
dat we eerst iets verder in hun park van het uitzicht willen genieten. We
zien de brug die Zimbabwe van Zambia scheidt en vanwaar waaghalzen bungi
jumping doen. Een bewaker zegt dat hij ons wil leiden naar een uitkijkpunt
verder op. Met zijn katapult schiet hij af en toe naar wat apen die volgens
hem te dicht komen. We bereiken een plek waar de rivier meandert in een
kloof. Hier kan je dead rides, bungi jumping en nog meer wilds doen. De zon
gaat echter al ver onder, dus ze zijn de boel net aan het sluiten. Het
uitzicht is wel grandioos, maar geen falls te zien.
De bewaker toont ons nog de ingang van het park (20 USD
per persoon inkom!). Op mijn vraag hoeveel de bewaker van het Victoria Falls
Hotel per maand verdient, vertelt hij me dat “30 MIO Zimbabwe Dollar” (nog
geen 100 USD), te weinig om iets te sparen. Het zijn moeilijke tijden. We
geven hem een kleinigheid en wandelen door het dorpje terug naar de camping.
Ik wissel nog 10 USD en Jonathan kan het moeilijk geloven dat ik voor dat
ene briefje wel een hele bundel briefjes (80 van 50.000) terugkrijg. De
briefjes zijn een soort cheques. Er staat op vermeld dat ze geldig zijn tot
december 2006. Het lijkt wel het gewezen Oostblok…
Op de camping treedt de lokale Voice Mail band op voor
één van de Overlanders. Wij mogen er komen bijzitten. En Vicky wordt zowaar
uitgenodigd om mee te dansen. Zo krijgt Xenia nog een speciale recital voor
haar verjaardag. We kopen voor 10 USD (heel veel geld voor hen) hun CD.
vorige
volgende
|