|
24 juli
2006 Relaxen aan de Okavango Rivier
De Okavango rivier is de grens tussen Angola en
Namibië. Tijdens de oorlog in Angola zijn er veel Angolezen de rivier
overgestoken. Een groot aantal inwoners die we in de dorpjes de avond ervoor
zagen, zijn dan ook uitgeweken Angolezen.
Na een goede nacht blijken we terecht gekomen op een
camping (N’Kwazi) die beschikt over een erg mooie, in hutvorm opgetrokken,
bar en restaurant met een subliem uitzicht op de Okavango rivier en Angola.
We laten ons verleiden tot een heus ontbijt met spek en eieren, verloren
brood, havermoutse pap en nog veel meer.
De eigenaars, Valerie en Wynand, doen echter veel meer
dan alleen toeristen onderdak en eten bieden. Enkele jaren terug startten ze
een samenwerking met lokale scholen. De aanleiding was een bezoek van een
Duitse leraar die schoolgerief aan schooltjes wilde aanbieden. Of de
eigenaars van de camping hier niet bij zouden willen helpen? Eerst was de
eigenaar niet geïnteresseerd, maar toen hij samen met de Duitse leraar een
school bezocht en alle leerlingen gingen rechtstaan en hem bedankten met een
lied, smolt zijn hart. Vandaag lopen er meer dan 5 projecten met de lokale
gemeenschap (scholen, kerken, sponsoring voor de beste leerlingen om naar
ver afgelegen hoge scholen te gaan, opvangtehuis, en dorpen) – meer info via
e-mail:
nkwazi@iway.na (taal Engels, Afrikaans, Duits). We krijgen uitleg van de
eigenaars en ook van Andreas, een Duitse student die zijn eindwerk maakt
over kleinschalige samenwerkingsakkoorden tussen bv. toerisme en scholen.
Overdag kopen we ons nieuwe handdoeken en eetgerei (die
we zoals vermeld in het vorig verslag zijn vergeten op onze vorige
kampplaats). In de namiddag zetten we ons aan het zwembad met zicht op de
rivier. In één van de grote “Overlanders” (= soort grote camion/bus die
toeristen in zes weken van Cape Town naar Victoria Falls brengt of
omgekeerd) zitten een aantal Belgen (Tia, Toon en vrienden uit Willebroek)
waar Jonathan en Vicky mee kaarten – de verliezer moet in het ijskoude
zwembad duiken. We ontmoeten er ook Franstalige Zwitsers (Alain, Antoine,
Melina en Monica) met wie we afspreken de volgende dag samen de Caprivi
strook door te rijden.
vorige
volgende
|
