|
23 juli
2006 De Hoba meteoriet en vuurtjes bij valavond
De avond ervoor zijn we na een kort bezoek aan het
mooie, witte fort in Namutoni het park Etosha buiten gereden. We logeerden
op een camping met de uitnodigende leuze ‘hier kommt man as Besucher und
geht man as Freund”. Zo vlekkeloos verloopt het bezoek echter niet door een
misverstand rond het al dan niet betalen van VISA kosten. Door de onenigheid
hierover vertrekken we overhaast. We vergeten onze handdoeken en een deel
van ons bestek dat in de zon te drogen lag. Jammer…
Vlakbij onze overnachtingplaats ligt het Ombili
project, waarbij de lokale San bevolking laat zien hoe ze leefden en leven.
Opnieuw hebben we pech, want in het weekend blijkt het project gesloten te
zijn. Dat komt er nu van als je net zoals wij niet houdt van vooraf
reserveren, maar liever leeft van dag tot dag. We hadden ons natuurlijk
beter kunnen informeren…
We beslissen verder te rijden en uit te kijken of we de
Bushmen niet elders kunnen zien. In Grootfontein aangekomen bezoeken we een
openluchtmuseum dat bestaat uit een zestal dorpjes die de bouwstijl van zes
verschillende stammen vertegenwoordigen. We lunchen in de lokale Spar
(handig wel, zo’n Spar, want naast winkelen is er meestal ook een klein
buffet waar je voor niet veel geld lekker kan eten). Even later volgen we de
aanduidingen “meteorite”. In een heuvelachtig landschap ontdekken we de Hoba
meteoriet, de grootste meteoriet terug gevonden op aarde. Ze weegt wel
zestig ton en bestaat voor het grootste gedeelte uit ijzer.
Even vertellen dat we een tijd hebben zitten twijfelen
hoe we nu verder zouden rijden. We kunnen of via Botswana (Okavango Delta)
langzaam omhoog naar de Victoria Falls, ofwel via de Namibische Caprivi
Strook (een 200 km lange, dunne, strook die Botswana van Angola scheidt). De
groene Caprivi Strook trekt ons wel aan, maar er is daar enkele weken terug
een man doodgeschoten. Verschillende mensen hebben ons aangeraden om dan ook
minstens met twee wagens, in een klein konvooi dus, er door te rijden. We
kiezen uiteindelijk voor de Caprivi Strook, wat had je anders gedacht.
De Caprivi Strook ligt echter nog een heel eind van de
Hoba meteoriet (> 250 km, terwijl wij dachten dat het maar 190 km was – we
hadden ons misrekend…). Voor Rundu vinden we geen enkele overnachtingplaats.
We gaan onze eerste rit in het donker tegemoet. En het is echt donker: geen
maan en geen straatverlichting. Of toch? Naast de weg komen we nu om de
vijftal kilometer kleine dorpjes tegen met uit aardewerk en hout gemaakte
hutjes en strooien daken. De eerste zien we nog voor de zon ondergaat,
nadien zien we alleen nog de vlammen van tientallen vuurtjes en ruiken we
het hout en het eten dat de hutbewoners bereiden. Langs de baan lopen in het
donker spelende kinderen en slenterende mannen en vrouwen. Men herleeft hier
duidelijk ook als de hete zon achter de horizon is verdwenen. Het is wel
oppassen geblazen op de weg!
Iets voorbij Rundu volgen we een slingerend 10 km lange
zandweg die ons leidt naar de Okavango rivier waar we onze tent opzetten op
de N’Kwazi Lodge & Camping Site.
vorige
volgende
|
