|
14 juli
2006 Jachtluipaarden en wind
We ontbijten bij een opkomende zon aan onze tent. We
wandelen/rijden naar de lodge in de hoop een glimp van de jachtluipaarden te
kunnen opvangen. Groot is onze verbazing wanneer we een hele bende
stokstaartjes te zien krijgen. We kunnen gewoon temidden van hen lopen en
hen bewonderen. Ze zijn echt schattig en helemaal niet bang. Ze kruipen uit
hun holletjes en zetten zich dan kaarsrecht op hun staart terwijl ze de
horizon afspeuren. Voor de lodge is een grote trampoline boven een kuil
ingebouwd en onze kinderen reageren er hun overtollige energie op af terwijl
wij genieten op een bankje in de zon. Nog even zeggen dat we op de camping
kort gesproken hebben met een gezin Nederlanders die met een eigen jeep door
Afrika trekken – hun website:
www.sabbatsjaarinafrika.nl . De jongste dochter vond de max het zien van
een wilde luipaard in een boom waar ze onderdoor reden. Wij verlaten de
lodge zonder de jachtluipaarden te hebben gezien. Maar iets buiten de lodge
zien we ze allebei! Jonathan is in de wolken nu hij zijn lievelingsdier en
het onderwerp van zijn eerste spreekbeurt op de Arthurschool van zo dicht
bij ziet. Hij kan één van de twee jachtluipaarden tot op 2 meter benaderen
(wel met een omheining tussen) en daagt hem uit voor een spurt, maar de
jachtluipaard heeft er deze morgen duidelijk geen zin in. Toch glinsteren
Jonathan zijn oogjes. Zijn dag kan niet meer stuk.
We rijden een ommetje via de rand van de
Kalahariwoestijn en dan verder door naar Mariental. Het is een eentonige rit
naar Maltahöhe. Namibia is inderdaad het land van “spaces”. Pas in de late
namiddag wordt het landschap weer echt de moeite waard. We rijden via een
kloof richting Sesriem en Sossusvlei. De ondergaande zon kleurt het
landschap in geelrode tinten. We stoppen bij de Little Sossus Lodge (www.littlesossus.com.na)
waar de vriendelijke Nico ons welkom heet. Hij wijst ons de weg naar de
camping, 6 overdekte stenen huisjes tegen de bergflank. Elk huis, waar een
tent in kan en waarin een wc en badkamer is, heeft een prachtig uitzicht op
de vallei omsloten door een hoge bergrug. A room with a view! We zijn echt
onder de indruk – dit is een plek om meer dan een nacht te blijven – zo’n
uitzicht en ieder zijn eigen huisje (het water wordt ook hier warm gestookt
met houtvuur). In het donker rijden we terug naar de Lodge waar we vergast
worden op een 5-sterren maaltijd. Een tomatenlook soep, rundvlees met
bessen, courgettes, zoete aardappel met kaneel en gebakken aardappels. Ik
laat me na een frisse pint in de welkomsruimte verleiden tot een glas rode
wijn. Het haardvuur knappert intussen en verwarmt ons. De kelners leren ons
enkele woordjes Darama en laten ons de 4 kliks horen (een soort van
smakkende tonggeluiden die hun woorden vergezellen). Wat een heerlijke
avond. Onder een ongelofelijke sterrenhemel rijden we naar de bergflank (6
km van de lodge) om onze huisje met tent erin op te zoeken. Er wacht ons
echter een onaangename verrassing. De wind is opgestoken en gezien de vloer
van beton is, kunnen we geen piketten slagen. We leggen wat stenen rond de
tent en kruipen onder de wol. Het wordt echter een helse nacht met
toenemende wind zodat we niet veel slapen. Jonathan vindt het machtig – ons
eerste, echte avontuur, wow! En Vicky? Die slaapt gewoon door de storm.
Nico heeft ons aangeraden om zes uur te vertrekken naar
de ingang van het Sossusvlei park dat om kwart voor zeven wordt geopend om
de zonsopgang op de duinen mee te maken. Om half zes waait ons tent bijna
het huisje uit, dus hoog tijd om te vertrekken (en we passen voor een tweede
nacht in dit prachtig decor met zijn lekkere keuken en zeer sympathieke
mensen).
vorige
volgende
|
