|
13 juli
2006 De sublieme Fish River Canyon
De zon is nog niet op, wanneer ik de tent uit spurt
naar het WC – een diarree die kan tellen. Niet getreurd, enkele pilletjes
binnen, onze tent opgebroken en we rijden het park verder in. Een
laaghangend wolkendek doet ons vrezen niet teveel te zien te krijgen van de
canyon. De 13de brengt ons echter altijd geluk, en ook nu klaart
de hemel volledig open op het moment dat we op het uitkijkpunt komen. De
Fish River Canyon wordt beschouwd als één van de mooiste ter wereld. Het is
ook één van de grootste. En inderdaad, hij evenaart de Grand Canyon van de
States. De groene Fish River meandert zich in een reusachtige kloof door het
land. Aan het View Point ontmoeten we opnieuw Belgen, Katrien en Michel, die
verwant zijn met een Belg die in Namibië samen met anderen een complex van
Lodges (Gondwana Desert Collection) uit de grond heeft gestampt. We rijden
langs de kloof, stappen verschillende keren uit om te genieten van de
vergezichten, de cactussen en de bloemen.
En dan gebeurt het. Op een niet zo moeilijke off-road
weg wordt het achterste van de auto opzij geslingerd door een steen met een
lekke band tot gevolg. Gelukkig hebben we twee dagen geleden (net op tijd)
uitleg gekregen van Jacob hoe we een band moeten vervangen. Het duurt
anderhalf uur om de klus te klaren onder een brandende zon. De weinige
andere Jeeps die voorbijrijden stoppen allemaal om hun hulp aan te bieden.
Met een nieuwe achterband verlaten we dit prachtige natuurpark en rijden
verder door het ontzaglijk uitgestrekt land.
We hebben geluk dat Jonathan en Vicky zichzelf goed
bezighouden in de auto, want de afstanden (spaces) zijn hier effectief
gigantisch. De kinderen lezen, tekenen of luisteren naar hun MP3-spelers. En
we spelen ook samen spelletjes zoals “raad eens aan wat ik denk”. En dan is
er natuurlijk ook het spotten van het wild. Net wanneer we een bord zijn
voorbijgereden met “oppassen voor struisvogels”, zien we onze eerste
springbokken in het wild. Iets verder zien we dan in de verte een kudde
struisvogels die tegen een hoge snelheid door de savanne loopt.
In de late namiddag rijden we Keetmanshoop binnen en
gaan er direct opzoek naar een bandenverkoper. De service is prima, maar we
hebben wel een nieuwe band nodig, want de onze is stuk – een dure grap. Wel
tof is dat de dame aan de kassa snel onze website, die ze op onze Toyota
zag, heeft opgezocht. Ze is dolenthousiast en ze wenst ons een verdere
behouden reis toe.
We vragen de weg naar het Kokerboomwoud aan een aantal
kinderen. Ze geven ons aanwijzingen en vragen dan geld. Uit principe geven
we nooit geld – kinderen die via het bedelen veel geld naar huis brengen,
worden niet meer naar school gestuurd maar door hun ouders verplicht om
verder te bedelen. Daarom geeft Xenia deze bedelende handjes potloden in de
plaats, maar de kinderen zeggen dat ze honger hebben en blijven aandringen.
Vicky begrijpt niet dat ze niet bedanken voor de potloden - de jongens
hebben net een geschenkje gekregen en toch blijven ze doorvragen naar geld.
Hoe kan dat nu? Xenia probeert haar uit te leggen dat mocht zij honger
hebben, zij misschien wel hetzelfde zou doen. Potloden zijn wel tof, maar ze
zijn niet eetbaar.
Wanneer we uiteindelijk na wat zoeken het Kokerboomwoud
bereiken, hebben we net het voeden van de 2 jachtluipaarden die er worden
gehouden, gemist. We zijn wel op tijd om de zon te zien ondergaan terwijl we
onze tent opzetten temidden van de zeldzame kokerbomen. Er staat een zeer
stevige wind wat het opzetten van onze tent niet gemakkelijk maakt. We gaan
avondeten in de lodge (soort stoofvlees met rijst en groentjes) en bekijken
onze foto’s terwijl we ze downloaden op onze PC. Terug bij de tent,
bewonderen we de prachtige sterrenhemel en zien we een bloedrode (!) maan
opkomen. Gezien de temperatuur (4 C°) halen we onze zijden binnenslaapzakjes
boven en steken die in de dikke slaapzakken. Gelukkig is de wind geluwd. De
volgende ochtend horen we dat verschillende andere kampeerders echt koud
hebben geleden – wij lekker niet!
vorige
volgende
|
