|
10 juli
2006 Luipaarden en rotstekeningen
De kinderen hebben in hun thermisch ondergoed geslapen.
Xenia heeft haar trui ’s nachts bij aangetrokken. We worden pas wakker om
half negen!
Quinten wacht op ons. Wanneer we over het bruggetje van
de rivier naar de hoeve toestappen, zien we zijn jeep met het luipaard
embleem staan. Hij begroet ons hartelijk en begint ons gepassioneerd over
het luipaard project (het onderwerp van zijn PhD) te vertellen. Blijkbaar
zijn er erg weinig data over luipaarden in Zuid-Afrika. Vele worden, vaak op
afschuwelijke manieren, afgemaakt door boeren omdat ze hun kuddes aanvallen.
Quinten heeft flitsers geplaatst in het park om ze te fotograferen. Hij
heeft ook verscheidene luipaarden gevangen en geringd. Twee van hen, Houdini
en Johan, blijken elk een territorium van wel 600 km² te hebben. Quinten’s
grootste opdracht bestaat er volgens hem in om de boeren en de luipaarden in
harmonie te laten samenleven. Dan kan maar, als de boeren stoppen om de
luipaarden te doden en de luipaarden de kuddes niet langer bedreigen. Een
van de oplossingen bestaat erin Anatolische schepershonden in te zetten. Zij
bewaken de kuddes en schrikken de luipaarden effectief af, en dat blijkbaar
al meer dan zeshonderd jaar. In Kromrivier hebben ze een koppel van deze
schepers en we hebben geluk, want er zijn net zes puppies geboren. We
krijgen deze schattige puppies te zien. Quinten wil door goede communicatie
andere boeren overtuigen om deze schepers aan te kopen (niet te schenken,
want voor een gekregen goed wordt minder goed gezorgd dan wanneer het geld
heeft gekost). Wanneer we een dag later kamperen in Kleinkliphuis, blijkt de
dochter van de eigenares schapen te hebben gehad, maar omdat ze werden
aangevallen door luipaarden was ze ermee gestopt. Toen ze van ons hoorden
van de Anatolysche schepers, wilden ze de gegevens van Quinten – zo werkt
communicatie nu eenmaal. Quinten pleit ook vurig voor het opstellen van een
keurmerk voor vlees dat gekweekt wordt in milieuvriendelijke omstandigheden
(dus zonder het afmaken van luipaarden). In Namibië zou er al zo een project
met succes lopen. Zowaar een roemenswaardig idee.
Het is al tegen de middag wanneer we afscheid nemen van
Quinten en de sympathieke mensen van Kromrivier. We krijgen een cijfercode
mee die ons iets verder in het park toegang verschaft tot een uitgestrekt
domein met rotsblokken waar 5000 jaar oude rotstekeningen van bosjesmannen
te bewonderen zijn. Ze stellen olifanten en mensen voor. Ik voel me terug in
de oertijd en denk aan de boeken van Jean Auel. We bezoeken temidden van een
adembenemend decor grote grotten in rotsblokken waar de bosjesmensen en
wellicht ook de oermensen vroeger leefden. Jonathen en Vicky klimmen van het
ene rotsblok naar het andere en onderzoeken alle plekjes van de grotten.
In het park is er ook een 4x4 pad dat langs de Oostkant
van het parkt 38 km lang leidt naar Wupperthal, een gehucht waar de tijd is
blijven stilstaan. Een goede test voor onze Toyota. Het ruwe en soms erg
steile pad leidt ons temidden van puur natuur precies door de oertijd waar
mensen nog schaars waren. Op het hele traject ontmoeten we nog 2 andere 4x4
die samen rijden. Een hoogtepunt in het 4x4 ervaren is het doorkruisen van
een rivier. Ik vertrouw het niet zo erg goed en besluit er redelijk snel
door te rijden, hierbij de eerste les 4x4 rijden door een rivier vergetend,
namelijk het sluiten van mijn raam. Het water spat zo hoog op dat ik en
Jonathan die achter mij zit, een echte douche krijgen. Fantastisch! Jonathan
wil er nog eens door (maar dan wel met de ramen toe). De tocht verloopt
verder naar wens. Na een kort bezoek aan de enige straat van Wupperthal en
het kerkje (waar een eredienst plaatsvindt voor de inwoners – ik telde 16
mensen) rijden we verder op zoek naar een kampplaats en eten. Het wordt
Kleinkliphuis waar we de enige kampeerders zijn. We spelen er
‘mens-erg-je-niet’ met een anthieke gaslamp als verlichtingsbron (in de
badkamer die we mogen gebruiken, zijn er kaarsen en “vuurhoutjes”– geen
electriciteit). Vermits we nog erg hoog zitten, vrezen we weer een koude
nacht tegemoet te gaan. Maar niets is minder waar. Er steekt, onder alweer
een open sterrenhemel, een windstorm op en blijkbaar komt die van de
evenaar, want het blijft de hele nacht aangenaam warm. Ik doe wel geen oog
dicht, want ik ben er niet zo gerust in dat onze tent niet van de bergtop
wordt geblazen, maar dat gebeurt gelukkig niet.
PS Het vorige verslag en dit tijp ik in de auto op
dinsdag 11 juli. Xenia heeft voor het eerst plaatsgenomen achter het stuur
(rechts) – ook zij heeft het lastig met het verwisselen van ruitenwissers en
pinkers. In Kaapstad hebben we een oplader gekocht voor de PC die op de
aansteker van de Toyota kan worden geplaatst zodat de PC zich oplaadt
terwijl de auto rijdt. Jonathan en Vicky lezen of tekenen op de achterbank
en luisteren naar hun van hun peter en meter gekregen MP3-spelers.
vorige
volgende
|
