|
07 juni
2006 Eerste WWF-project en de sublieme Tafelberg
De zon schijnt volop wanneer we wakker worden. Na een
flink ontbijt rijden we langs de zee langs prachtige duinen en een
majestueuze bergketen naar het Edith Stephens Wetland Parkproject van WWF
(zie ook www.capeflatsnature.org). Het ligt temidden van twee snelwegen en
vlak naast een sloppenwijk. Voor de eerste keer in deze reis worden we met
armoede geconfronteerd. Vanuit onze super luxueuze auto zien we mensen
bouwafval op straat sorteren zodat ze verder kunnen verkopen. Hun piepkleine
huisjes zijn van golfplaten en plastieken zakken gemaakt. Wat een contrast
met het super moderne en consumptie gerichte Century City! En wat een
contrast met de wijk in Clovelly waar wij logeren en waar voor alle huizen
bordjes staan met “armoured response” erop. Vicky en Jonathan kijken met
veel belangstelling door de vensters van ons voertuig. Ondanks de uitleg die
we hen geven en wat ze met hun eigen ogen zien, hebben ze moeite de
realiteit te vatten.
Peter heet ons welkom in het Edith Stevens Wetland en geeft ons een
deskundige uitleg over het project. Hij doet dit dmv een uiteenzetting, een
film gevolgd door een rondleiding. Het natuurreservaat ligt tussen twee
snelwegen in. De arme lokale bevolking is erbij betrokken en deels
tewerkgesteld. Ze hebben mee de uitheemse bomen en planten uitgedaan. Er
zijn paden aangelegd met bruggetjes gemaakt van samengeperste plastiek
zakken. Van het vuilnis gevonden op het terrein is een opgehoopt amfitheater
gemaakt. Als geschenk (typische gewoonte van de lokale bevolking) krijgen we
WWF petjes en een CD-rom met info over het project.
Iets verder op vinden we in een groot shopping center
de matjes die we nodig hebben.
We rijden verder naar de Tafelberg en nemen de lift
naar boven. We gaan door de wolken. Het uitzicht boven is subliem. Met
behulp van een ranger vinden we de weg via een steile kloof terug naar
beneden. Even bevinden we ons in het midden van een wolk. Spookachtig is
het. Dan klaart het weer op en zien we de haven van Kaapstad onder ons
glinsteren. Het is een zware afdaling, maar de kinderen huppelen naar
beneden als springgeiten. Onderweg komen we watervalletjes tegen waaronder
we kunnen doorlopen. Het is één van de mooiste wandelingen die we ooit
maakten. Terug aan de kabellift gekomen, krijgen we een uitleg van een
ranger over de zware brand die er vorige zomer heeft gewoed door een
nonchalante toerist die een sigarettenpeuk uit zijn autovenster gooide. Het
begint te schemeren en we rijden terug via een betalende Cheapman’s Peak
drive langs de oceaan met een ondergaande zon. Om kippenvel van te krijgen.
Eenmaal thuis maken we ons spaghetti. Ik wil er graag
een glaasje wijn bij, maar Fish Hoek is de enige plaats in Zuid-Afrika waar
er geen wijn wordt verkocht (streng conservatief – ooit wetgeving gekend ivm
drooglegging omdat de groenten en het fruit door zatte transporteurs de
boten niet tijdig haalden). Ik rijd een half uurtje verder om me te
bevoorraden bij een lokale Spar. Het eten en de wijn zijn heerlijk, het bed
nadien broodnodig.
vorige
volgende
|
