|
Arthurschool - de wereld rond.org |
Werkende kinderen in Azië | |
|
klik op de foto's om ze te vergroten: paardenkarbestuurder Mt Everest Base Camp  kinderen verkopen eten aan de bushalte in Nepal 
in de Nepalese steengroeve
|
|
|
Op vijfduizend meter hoogte, bij Mount Everest Base Camp, rijdt een jongen een paardenkar met toeristen achterop, dichter bij de voet van de magnifieke berg. De jongen is niet veel ouder dan een leerling van het zesde leerjaar. Hij is de enige jongen die dat werk doet op de hele aarde: een paardenkar besturen naar de voet van de Mount Everest ( grootste berg op aarde ). Hij is niet de enige die dat doet, maar hij is de enige jongen. De anderen die zich daar mee bezig houden, zijn vaak oude mannen, terwijl de vrouwen het huishouden doen. Hij moet dit werk doen omdat hij niet naar school kan, zijn ouders hebben er niet genoeg geld voor. De school zelf kost niet veel maar overal in Azië is het verplicht om een uniform te dragen. Ook de boeken en werkschriften, of pennen en potloden moeten gekocht worden. En daar hebben de ouders niet genoeg geld voor. Daarom laten ze hun kind werken op zo een jonge leeftijd. In een klein restaurantje, niet echt een restaurant als je in België zou verwachten, komt een meisje van ongeveer veertien jaar met een grote zak binnen gewandeld. Ze kiepert het om in een grote ijzeren ton. Het blijkt gedroogde stront van yaks , dieren die daar net als koeien in België leven, te zijn, die ze net van het veld gaan halen is. Die ton vol met stronten wordt dan gebruikt als verwarming. We stijgen op, de lucht in, door de zuivere wolken die net van de Mount Everest zijn opgestoven en die onze weg trotseren. We vliegen vliegensvlug door de lucht naar een land niet zo ver daar vandaan. Nepal! We belanden in een bus die langs een ravijn naar de hoofdstad, Kathmandu rijdt. Helemaal beneden in het ravijn naast een rivier is een schouwspel van mensen aan de gang. Het is een steengroeve waar iedereen volop aan het werken is. Deze mensen moeten van een lage kaste zijn, anders zouden zij daar niet werken. Vanuit een raam in de bus kijkt iemand naar beneden en ziet ook kinderen mee werken. Meisjes die grote manden vol met stenen sjouwen naar de andere kant van de groeve. En in de ogen van de persoon die in de bus zit en naar beneden kijkt, verschijnt een traan. Plots stopt de bus. De chauffeur stapt uit om even iets in te vullen en daarna voort te gaan. Nadat hij in een gebouwtje verdwenen is, komt een menigte van kinderen aanlopen. Ze hebben manden en dozen die ze hoog in de lucht steken, vlak voor onze ramen uit. Ze roepen uit alle macht: "koop dit, heel goedkoop". Maar de bus vertrekt en laat de kinderen achter, die eenzaam in het licht van de zonsondergang blijven staan.
|
||
|
|
||
